Οι κοινωνικοί αγώνες είναι οι επιμέρους μάχες
του κοινωνικού πολέμου. Είναι όταν οι καταπιεσμένοι αντιδρούν μαζικά στις
επιθέσεις που τους γίνονται. Χωρίς να έχουμε αυταπάτες για τη μερικότητα τους,
στεκόμαστε στο πλευρό τους,διότι συμβάλλουν στη επαναστατική συνειδητοποίηση
όσων είτε συμμετέχουν είτε παρακολουθούν την πορεία τους και προωθούν την
αλληλεγγύη ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους.Όταν μάλιστα οι υποκειμενικοί όροι -
όπως ο τρόπος που λαμβάνονται οι αποφάσεις ή υλοποιούνται – διέπονται από τις
ελευθεριακές – αυτόνομες αξίες, τότε αποτελούν ζωντανό παράδειγμα ενός
μακρόπνοου στόχου επαναστατικής ανατροπής. Γίνονται έτσι το πρακτικό πεδίο
εφαρμογής της αυτοοργάνωσης, δημιουργώντας παράλληλα πρόσκαιρα ρήγματα στην
καθεστωτική ομαλότητα.Ο έντονος ανταγωνισμός του κοινωνικού πολέμου, καθώς και
το μέτρο της οργάνωσης και της εκβιαστικής ισχύος των μηχανισμών εκμετάλλευσης
και κυριαρχίας απαιτεί τη δημιουργία σταθερών δομών για τους αγώνες
διεκδίκησης.Γι’ αυτό είναι απαραίτητο οι αυτόνομοι πολίτες να επεξεργαστούν και να διαμορφώσουν, σε σχέση
και με τις πραγματικές συνθήκες που επικρατούν μια στρατηγική οικοδόμησης ενός
νέου,μαχητικού, αντί-ιεραρχικού και αμεσοδημοκρατικού συνδικαλισμού που όχι
μόνο θα κερδίζει νίκες επί των αφεντικών, αλλά θα αναδεικνύει την πρακτική αξία
του αυτονομιστικού τρόπου οργάνωσης σε σχέση με την υπονομευτική φύση του
κομματικού ή κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού.Θεωρώντας απαραίτητη τη την αυτονομία
τέτοιων δομών ,πρέπει συμμετέχουμε σε αυτές ως άτομα, σε κοινωνικό επίπεδο και
όχι ως πολιτικές οργανώσεις. Η επιδίωξη πολιτικού ελέγχου τέτοιων δομών είναι
έξω από τις αντιλήψεις.Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου κάποιοι συμμετέχουν σε
κοινωνικούς αγώνες,ενώ ταυτόχρονα έχουν συντηρητικές,σεξιστικές, ρατσιστικές,εν
γένει εξουσιαστικές αντιλήψεις.Δε μπορεί να γίνονται ανεκτές τέτοιες
συμπεριφορές στην καθημερινή πρακτική οποιουδήποτε κοινωνικού αγώνα.Τα άτομα –
φορείς τους, αν και υποκείμενα κριτικής,δε μπορούν να αποκλειστούν,εκτός αν
αποδεικνύεται ότι συμμετέχουν προκειμένου να προπαγανδίσουν τέτοιες αντιλήψεις
και δεν τους απασχολεί αυτός καθαυτός ο αγώνας. Η ίδια τους η συμμετοχή και
δραστηριοποίηση, παράλληλα με τη δική μας παρέμβαση μπορεί να συμβάλλει στην
ευρύτερη συνειδητοποίηση τους ώστε να αποβάλλουν τέτοιες αντιλήψεις στην
πορεία.Η εγκατάλειψη της πολιτικής της «ενσωμάτωσης»,η δημιουργία γκέτο,το
τέλος του φιλελεύθερου ονείρου, η ενεργοποίηση των φασιστικών εφεδρειών είναι
μερικά από τα χαρακτηριστικά της νέας περιόδου στο φαινόμενο της οικονομικής
μετανάστευσης και των προσφύγων στα μέτωπα του κοινωνικού πολέμου που αυτή
επηρεάζει. Το κράτος, πριμοδοτώντας και τον ακροδεξιό λόγο, υπονομεύει τις
προοπτικές ενότητας των καταπιεσμένων (ντόπιων και μεταναστών), που προκύπτουν
από την κοινή κοινωνική τους θέση, πατώντας πάνω στο πραγματικό γεγονός της
υποβάθμισης της καθημερινής ζωής στις γειτονιές όπου επικρατεί η εξαθλίωση των
μεταναστών και του λούμπεν. Ένα γεγονός για το οποίο υπαίτιοι είναι τα κράτη
και τα αφεντικά.Αναγνωρίζουμε τις σχέσεις εκμετάλλευσης που αναπτύχθηκαν από
τμήματα των Ελλήνων καταπιεσμένων εις βάρος των μεταναστών, χωρίς όμως να
καταλήγουμε σε στείρους επιμερισμούς μαζικών ηθικών ευθηνών προωθούμε τη λογική
της ταξικής ενότητας των καταπιεσμένων ανεξαρτήτως καταγωγής.
Ο Αλέκτωρ λάλησε
….!
